Ik las laatst een essay van Alain Verheij.
Hij schreef over de Heilige Geest — niet als krachtpatser of wondermaker,
maar als fluistering.
Als een stille stem,
die niet dwingt maar nabij is.
Die niet overweldigt, maar uitnodigt. Die troost.
Dat beeld liet me niet los.
Want vaak denken we bij de Geest aan vuur en wind,
aan plotselinge verandering, aan helderheid.
Aan storm. Aan niet te stuiten. Aan hemelbestormend.
En ja — ook dat is waar.
Zoals bij Pinksteren, toen alles openbrak.
De wind waaide, mensen spraken in nieuwe talen,
angst sloeg om in moed.
Een God die ruimte schept,
en mensen op de been brengt.
Maar de Bijbel vertelt ook een ander verhaal.
Elia in de stilte.
Gesloopt. Alleen.
Hij zoekt God in storm, vuur, aardbeving —
maar vindt Hem nergens.
Totdat er niets meer overblijft
dan het suizen van een zachte stilte.
Dáár is God.
Misschien is de Geest niet te vangen in één vorm.
Misschien is Hij storm én stilte.
Kracht én kwetsbaarheid.
Aanmoediging én rust.
Misschien is geloven
leren luisteren naar beide.
En wat blijft?
Wat blijft — in storm en in stilte — is hoop.
Niet de hoop die alles oplost,
maar de hoop die je gaande houdt.
Die fluistert:
“Ik ben er nog.”
“Jij ook.”
“Ga maar verder.”
Soms luid.
Soms stil.
Altijd dichtbij.
Wil je een keertje langskomen bij Hemelsbreed? In onze activiteitenagenda zie je wanneer onze MeetUps plaatsvinden. Je bent altijd welkom om een keer aan te haken. Op deze pagina lees je hoe onze MeetUps gaan, evenals antwoorden op veelgestelde vragen.