Het is de donderdag ná het kloosterweekend waar ik in mijn vorige blog over schreef. Met warme gevoelens denk ik terug aan het weekend. Hoe het was? In één woord: ge-wel-dig. Op vrijdagmiddag kwamen we aan, met een groep van 14 vrouwen waarvan ik er 3 vanuit Hemelsbreed kende. Die middag stond in het teken van kennismaken en het klooster leren kennen.
We kregen een rondleiding van een enthousiaste vrijwilliger, aansluitend bezochten we het getijdengebed van 18.00 uur. Vervolgens aten we samen en konden we even onze kamers verkennen. De kamers zijn simpel ingericht. Je vindt er slechts een eenpersoonsbed, wastafel, tafeltje en een soort van kastje. Het eerste wat ik zocht en gelukkig ook vond was de verwarming! De toiletten en douches, waar er overigens genoeg van zijn, bevonden zich in de gang.
In eerste instantie voelde ik een beetje weerstand tegen het bijwonen van de kerkdienst. Het was namelijk erg koud in de kerk en de muziek sprak me ook niet direct aan. Ik had me voorgenomen om daarom de volgende ochtend de viering over te slaan. Het thema van dit weekend was immers ‘vrij zijn’ en we waren vrij om te kiezen of we er wel of niet heen gingen.
De volgende ochtend verlangde ik er echter best wel naar om wél naar de viering te gaan. Het voelde goed om de dag met God te beginnen. Mijn weerstand verdween als sneeuw voor de zon.
De stilte in
Na het ochtendgetijdengebed gingen we samen ontbijten. We wisselden nog wat laatste woorden , om na het ontbijt de stilte te omarmen. Ieder ging een eigen weg en vanaf dat moment voelde ik me vooral heel vrij. Ik ging nog even op mijn kamer zitten om te bedenken wat ik wilde gaan doen, een moment dat van zichzelf ook al enorm fijn voelde. Het was namelijk erg rustgevend dat ik wel allemaal geluiden op de gang hoorde, maar wist dat niemand zou aankloppen om iets van me te willen. Ook fijn was dat ik in het knusse woonkamertje op de bank kon gaan zitten lezen, zonder het gevoel te hebben een praatje aan te moeten knopen.
Wanneer interactie in de vorm van spraak even niet aan de orde is richt iedereen zich meer op zichzelf. Ik vond het heerlijk om overal rond te lopen, in de wetenschap dat ik niet met anderen bezig hoefde te zijn, en zij ook niet met mij. Het weer was mooi, dus ik besloot in de loop van de ochtend te wandelen en te sporten. Rond lunchtijd kwam ik terug. We lunchten samen in stilte. Daarna heb ik geslapen, gelezen en weer een getijdengebed bezocht.
God dichtbij
De momenten voordat we in stilte gingen bad ik nog naar God zoiets van “Nou God, hier komt-ie, mijn hart als een open boek. Ik ben benieuwd!”. Tijdens de wandeling voelde ik dat hij heel dichtbij was. Inzicht op inzicht volgde in de vorm van een levendige dialoog in mijn hoofd. Ik stelde een vraag en kreeg een concreet antwoord. Er waren wat dingen waar ik al een langere tijd mee worstelde en de antwoorden stroomden binnen. Antwoorden waarmee ik dat hoofdstuk kon afsluiten. Deze goed hoorbare dialoog bleef de hele dag aan de gang. Het was heerlijk om zo met God op te trekken. Ik leerde dat als je echt je hart openstelt God écht dicht bij je kan komen. Dat is ontzettend bijzonder!
Dank u voor deze nieuwe morgen
De volgende ochtend had ik een liedje in mijn hoofd. Een liedje dat we elke ochtend op de basisschool zongen. Ik had het liedje wel vaker in mijn hoofd, dus ik beschouwde het gewoon als een fijn begin van de dag. Maar het liedje werd steeds luider, en ik zei nog tegen mezelf “Hé, waarom is dit zó aanwezig?!”. Die ochtend voegde ik me bij het getijdengebed en de dame die de viering leidde benoemde het nummer van het liedje dat we gingen zingen. Ik bladerde door mijn boekje, waarin misschien wel honderd liedjes staan, en zag ineens de titel van het liedje staan: ‘dank u voor deze nieuwe morgen.’
Ik zat echt te shinen in de kerkbanken. Wát een dikke vette knipoog van God. Ik merkte dat er later gedachten bij me opkwamen als ‘was dit geen toeval?’ of ‘had ik dit niet gewoon zelf bedacht?’. Maar ik hoorde meteen liefdevol en, in de herkenbare concreetheid van de dialogen die we dat weekend hadden: “Je was toch dit weekend bij mij, we waren toch samen? Tuurlijk is alles wat je onder mijn hoede op je hart hebt gekregen van mij”. Ik lachte en besloot dat wanneer ik me onzeker voel of God ons wel ziet aan deze moment terug zou denken.
Positie als moeder in het gezin
Ook bevestigde God mijn positie en meerwaarde in mijn gezin. Dat ik juist mijn gezin ritme én mooie en warme herinneringen kan geven. Ritme in het dagelijks leven, maar ook in het geloofsleven. En dat dat ritme eigenlijk een belangrijke sleutel is in mijn geloofsleven. Het ritme van de getijdegebeden vond ik echt aansprekend. Je gaat de dag in, doet wat je moet doen, maar keert meerdere malen even terug naar God. Daardoor stem je keer op keer af naar God. In het gewone leven heb je daar vaak geen tijd voor. Daar moet je tijd voor maken. Daar wíl ik tijd voor maken!
Ik ben zo razend enthousiast over het zijn in stilte. Ik ben introvert en merk dat ik echt heel goed kon opladen. Maar ook merkte ik dat ik de stilte veel meer nodig heb in mijn dagelijks leven. Dit zijn goede punten om thuis mee verder te gaan. Ik kijk nu al uit naar het volgende stilte weekend, want ik ga zeker nog een keer!