Drie donderdagavonden in Grand café Metropole. Lezen met extra diepgang, en een deadline. Het is bijzonder om mee te maken hoe anders het lezen van een boek wordt, als je het samen doet!
Een blog van Maria Boes naar aanleiding van Read & Tweet met het boek ‘Raak de wonden aan’ van Tomas Halik.
Wat onwennig zaten we bij elkaar de eerste avond. We hadden allen het boek ‘Raak de wonden aan’ van Halik gelezen. Koffie, cappuccino of verse muntthee voor ons, geroezemoes om ons heen. Gelukkig geen ‘wie ben je en wat doe je’ voorstelrondje, maar direct gekoppeld aan het boek, het is opvallend hoe snel dat verbinding geeft.
Ik zag zelf eigenlijk wat op tegen deze eerste avond. Aanvankelijk was ik erg enthousiast over Tomas Halik, en specifiek ook dit boek. En nadat ik in Nijmegen een lezing van hem had bijgewoond was dat alleen maar toegenomen. De Engelstalige voordracht was door zijn zwaar Tsjechische accent bijna niet te volgen, maar in het vraaggesprek met Halik zaten zoveel pareltjes van uitspraken – mooie zinnen over de betekenis van het lijden en over geloven tegen de verdrukking in. Maar toen kwam de deadline dichterbij van de eerste Read & Tweet avond. En ik ging het boek dat ik zo mooi vond herlezen, maar nu met een doel: me voorbereiden op de uitwisseling. Opeens betwijfelde ik of dit nu een goed idee was, of een boek met zoveel paradoxale uitspraken en theologische taal wel tot een mooi gesprek zou kunnen leiden. Wat hadden we bedacht…
Mijn twijfel bleek niet nodig te zijn. Kennismaken door het delen van je favoriete fragment leidde direct tot gave gesprekken, tot herkenning, tot doorvragen en verdiepen. Kwetsbaar ook, want als ik deel wat ik voel en ervaar bij mijn favoriete fragment uit hoofdstuk 2 laat ik me direct in mijn hart kijken: ‘Als vrienden elkaar ontmoeten, is dat god! Dan gebeurt God!’ (Halik, Raak de wonden aan, p. 24)
Zo leidde die eerste avond naast veel mooie momenten ook tot keuzestress: welke van de 14 hoofdstukken gaan we nog bespreken? Samen met Nienke had ik me al op deze vraag voorbereid, de docent in mij kon het niet laten om een overzichtelijke powerpoint te maken met per hoofdstuk wat steekwoorden. Met dit als houvast lukte het om een keuze te maken, spannende hoofdstukken met als titel ‘het voorhangsel scheurt’ en ‘de dansende God’. En voor avond drie kozen we voor ‘Klopsignalen’ en ‘Voor de waarheid is maar weinig plaats’. Niet dat bij Halik hoofdstuktitels en de inhoud veel met elkaar te maken hebben overigens…
Als je meer wil weten hoe het nu is om zo met elkaar in gesprek te zijn over een boek, kan ik je alleen maar uitnodigen om een volgende keer gewoon mee te doen. Want deze blog is geen verslag van onze avonden. Mijn gekrabbelde aantekeningen zijn daar niet geschikt voor, wat ik echt heb meegenomen zit in mijn hart. Dat zijn de mooie zinnen waar ik verder op kan kauwen. Want een volgende ‘read en tweet’ kan zomaar dichtbij zijn, het vraagt alleen om een paar mensen die zin hebben om hetzelfde boek te lezen. En met elkaar een datum afspreken, een deadline die helpt, en een verbinding aangaan die diepgang geeft. Ik ben benieuwd welke nieuwe read & tweets gaan ontstaan!
En om toch iets te delen wil ik afsluiten met het citaat dat ik nog lang met me mee zal dragen. Halik begint zijn boek hiermee, het is van Simone Weil: ‘Twee gevangenen in aangrenzende cellen die door klopsignalen tegen de muur contact met elkaar hebben. De muur is wat hen scheidt, maar ook wat hen in staat stelt contact met elkaar te hebben. Datzelfde geldt tussen ons en God. Iedere scheiding is een verbinding.’
