Ik ontluik, jij ontluikt, wij ontluiken
Zo’n typisch oud-Nederlands woord. Ik kende het wel maar wat het ook alweer precies betekende wist ik niet meer. Heeft het iets te maken met de luiken open zetten? Je weet wel die oude huizen met houten luiken voor de ramen. En dan als het lekker weer is dan zet je die open. Nee, niet helemaal. Op de Taize avond in Schaarsbergen ontdekte ik wat ontluiken betekent. En dat ik zelf ook kan ontluiken, dat wij kunnen ontluiken.
Het is de eerste keer in lange tijd dat we weer met elkaar samen mogen zingen. Uit voorzorg doen we dat buiten, en gezien het lekkere weer is dat geen straf. In de tuin van leefgemeenschap SpringLevend verzamelt zich een groep mensen van allerlei komaf. De meeste kennen Taize wel, of zijn er wel eens geweest. Onder begleiding van de lier en de fluit zingen we liederen uit de kloostergemeenschap van Taize.
De inleiding raakt mij. Het is een tijd dat steeds weer meer kan en mag, we gaan uit de lockdown. Ook de natuur is uit de winterslaap gekomen en staat volledig in bloei. En zo kunnen wij ook een periode hebben dat we gesloten waren, dat er gemis, pijn of een taboe is. Maar dat het na die tijd is om weer los te komen en te bloeien. Om te ontluiken.
We zingen een Zweeds lied uit Taize: “Kristus, din Ande i oss ären källa med porlande vatten”. Vertaald betekent dat zoiets als dat de Geest in ons woont, en de Geest een bron van eeuwig leven is. Dit is voor mij ontluiken in zijn diepste vorm. Een bron die in je is, en die we kunnen aanboren en steeds weer zal stromen. Dat geeft hoop voor als ik dicht zit, dan is er altijd een bron die weer kan stromen en mij laat voelen hoe prachtig het leven is.
Op het moment dat we dit lied zingen ervaar ik dat die bron weer begint te stromen. Ik vind het bijzonder dat ik God op deze manier mag ervaren, dat er binnenin mij geen leegte of onrust is, maar binnen in mij leven stroomt. Soms voel ik onrust of voel ik mij lusteloos. Dan lijkt het alsof dat die onrust mijn diepste staat van zijn is, maar dat is het niet. Diep van binnen leeft Gods Geest en stroomt het van leven.
Er wordt een tekst van Huub Oosterhuis gelezen. Een tekst die hier mooi bij aansloot. Ik sluit deze blog hiermee af zodat je hier nog even rustig op kan kauwen. Wat raakt deze tekst bij jou?
De Heer heeft mij gezien en onverwacht
ben ik opnieuw geboren en getogen.
Hij heeft mijn licht ontstoken in de nacht.
gaf mij een levend hart en nieuwe ogen
Zo komt Hij steeds met stille overmacht,
en zo neemt Hij voor lief mijn onvermogen.