Op de laatste zondag van september werden we (mijn man, een vriendin en ik) gedoopt. De weersvoorspellingen voor die dag waren niet heel zonnig; er zou vooral veel regen vallen en het zou bovendien koud zijn. Niet de beste ingrediënten voor een buitendoop dus. In de ochtend voorafgaand aan de doop gingen er al volop appjes over en weer; of we nog nét iets harder konden bidden voor in ieder geval droog weer zodra we richting De Rijn zouden lopen.
In de weken voorafgaand aan onze doop was ik er best veel mee bezig. Ik was blij dat ik de keuze had gemaakt én dat er een moment in zicht kwam om deze keuze te bekrachtigen. Maar er zat ook wel wat regelwerk aan vast zoals het uitkiezen van een (binnen)locatie en mensen uitnodigen. Ook de geestelijke voorbereidingen werden in de weken ervoor getroffen. Het kostte wat schijfruimte, maar ik keek ernaar uit.
Op de dag zelf begonnen we met samen zingen. De kinderen werd uitgelegd wat dopen inhoudt en we gaven alledrie onze getuigenis. Na de getuigenissen trokken we onze doopkleren aan en liepen we naar De Rijn. God leek onze gebeden te hebben verhoord en gaf ons een prachtig droog moment. Lang genoeg om alledrie gedoopt te worden en gebeden te ontvangen.
Zoals ik in een eerdere blog schreef was ik een beetje bang dat ik te zwaar zou zijn om weer uit het water getild te worden. Maar dat bleek helemaal geen probleem. Ook het kopje onder gaan was easy. Hoewel je misschien soms hoopt om als een compleet ander mens het water uit te lopen voelde dat een beetje zo. In de weken voor de doop had ik al heel veel bagage losgelaten door middel van gebed en vergeving. Elke keer ging er een baksteen meer de rugtas uit. Het voelde alsof ik tijdens de doop de laatste steentjes uit mijn rugzak heb gelaten.
In de week na de doop merkte ik wel verschil. Ik voelde me nóg meer senang, gerustgesteld en vol vertrouwen. Ik zoek God meer op, zowel alleen als samen met mijn man. Ook bidden voelt intenser en meer vertrouwd om gedurende de dag te doen. In mijn getuigenis zei ik dat ik met God een samenwerking wilde aangaan, en dat gevoel wortelt steeds dieper in mijn hart.