Sinds kort werken we bij Hemelsbreed – een soort van – gestructureerd aan de website. Onderdeel van die structuur is de blog, waarvoor we een ware blogplanning hanteren. Deze blogplanning wordt gebruikt door het blogteam, waarin een aantal mensen 1x per maand een verhaal delen. Ik ben dus één van die mensen, maar moet toegeven dat ik al ruim twee weken over planning ben.
Dat zit hem onder andere in tijdsnood – ik werk 32 uur in loondienst, heb daarnaast een eigen bedrijf met mijn vrouw, help haar met haar éigen bedrijf en ben in het weekend dj. Tel daar een kleuter en een baby bij op, en je snapt dat tijd een kostbaar en vooral schaars ding is geworden. Toch moet ik eerlijk zeggen dat tijd niet de grootste belemmerende factor in deze is. Een blog schrijf ik normaal gesproken in een half uurtje, en die heb ook ik altijd wel ergens over. Waar het probleem dan wel in zit? In het feit dat ik vastloop met het bedenken van onderwerpen.
Normaal gesproken heb ik weinig moeite met het verzinnen van onderwerpen om over te schrijven, als ik daar überhaupt al over na moet denken. Ik heb mijn hart op de tong, en heb genoeg onderwerpen waarover ik mijn verhaal of mening graag geef. En dat was nu eigenlijk ook niet anders. Ik realiseerde me alleen dat de onderwerpen stuk voor stuk gingen over mijn struggles op de reis van atheïst naar gelovige én als gelovige. Daar zou ik namelijk een boek over vol kunnen schrijven.
Wanneer ik echter blogs lees van andere Hemelsbreed familieleden, of met hen in gesprek ga, gaat het steevast over het geloofsleven zelf. Een gesprek met of inzicht van God, Jezus of de Heilige Geest. Een intens gevoel van geluk wanneer je beseft wat voor moois er voor ons geschapen is. Een duidelijk onmenselijk, overweldigend gevoel van liefde ontvangen. Hier wil ik ook over kunnen schrijven.
Hoe anders was dat toen ik aan deze blog begon. Die inmiddels verwijderde alinea’s gingen erover dat ik het zo mooi vond dat anderen niet alleen konden zeggen dat zij Gods geliefde kind zijn, maar dat al hun broers en zussen dat ook zijn. Zij kunnen zich heus wel ergeren aan het gedrag van anderen en bepaald gedrag afkeuren. Die afkeur beperkt zich echter ook tot het gedrag, waardoor er over de persoon die het gedrag vertoont geen oordeel is. Het leek me, en lijkt me eerlijk gezegd nog steeds, een schier onmogelijke opgave.
Desalniettemin begon ik me aan mijzelf te ergeren. Het voelde een beetje kinderachtig. Het veroordelen van mensen is namelijk maar een voorbeeld van de manier hoe ik nu in het geloof sta. Ik wil niet eeuwig die jongen zijn die eerst niet geloofde, nu wel, maar met ontzettend veel nog moeite heeft. Ik weet voor mijzelf hoe dingen werken en zijn, maar denk en gedraag me soms compleet anders. Daarom heb ik voor mijzelf bepaald dat mijn blogs ook heus nog wel over ‘de struggle’ mogen gaan, maar dan om en om met daadwerkelijke geloofsbelevenissen. Het zorgt ervoor dat ik daadwerkelijk moet gaan nadenken over onderwerpen, wat op zich al nieuw is, maar zorgt er ook voor dat ik een stok achter de deur heb om daadwerkelijk te groeien in mijn geloof.
Want hoewel ik de ambitie heb om meer te bidden, bijbel te lezen , na te denken over de impact van gedane inzichten op mijn eigen leven en daar daadwerkelijk naar te handelen, loop ik keer op keer vast. Door eerder benoemde drukte, maar zeker ook door het feit dat ik weet dat dat tijd en moeite gaat kosten. Ik denk dat deze blog een mooie stok achter de deur is om daadwerkelijk meer open te gaan staan voor God, zodat ik hopelijk daadwerkelijk een band met Hem kan opbouwen.
Jesse Pieplenbosch