Ik hoor het mezelf nog zeggen met mijn grote mond. Tijdens het overleg waarbij we content voor de website van Hemelsbreed bespraken, sprak ik de legendarische woorden: “Misschien moet ik gewoon eens uit mijn comfort zone stappen en is het júíst leuk om er een blog over te schijven vanuit het perspectief van iemand die er niet zo veel mee heeft”. Ik had het nog niet gezegd en het spijtgevoel maakte al meester van elke vezel van mijn ziel en lichaam. Nu moest ik namelijk wel naar één van de Taizégebeden in Arnhem.
Die tegenstrijdigheid behoeft wellicht enige uitleg. Nog geen jaar geleden kwam ik via de Alpha-cursus voor het eerst in aanraking met het christelijke geloof. Of eigenlijk: voor het eerst kwam ik in aanraking met het geloof op een manier die mij aansprak. Ik ging destijds mee met mijn vrouw, die graag wilde dat ik meeging om haar, toen al wel Christen, beter te begrijpen. Eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik er inderdaad instapte om haar beter te begrijpen, maar al zeker dacht te weten dat het niets met mijzelf zou doen en dat ik ‘het geloof’ altijd als iets onzinnigs en stompzinnigs zou zien. Dat veranderde 100% gedurende die periode, maar dat is een verhaal op zich.
Wat wél interessant is voor dit verhaal is dat Taizé één van de redenen is waarom ik niets moest weten van het Christendom (of welk ander geloof dan ook). Dan bedoel ik niet Taizé specifiek, maar alles waar Taizé voor staat. In mijn ogen zag ik vage, zweverige mensen die zich gek lieten maken door één of andere indoctrinatiemachine en een niet bestaande hogere macht aanbaden. Mensen die de voorgang van de mensheid belemmerden door de wetenschap niet te omarmen, maar zich lieten leiden door een naïef, utopisch en onrealistisch wereldbeeld.
En hoewel ik er nu anders over denk, ben ik nog steeds geen bijster spiritueel ingesteld Christen, en dat beetje spiritualiteit dat ik wél in mij heb, komt voort uit alles wat niet Taizé is. Ik bid, praat met de Heer en luister Christelijke muziek, maar alles in een totaal andere vorm. Bidden doe ik onderweg, of thuis, alleen of samen met mijn vrouw. Wanneer er in een MeetUp of Connectgroep samen wordt gebeden doe ik mee, maar mijn voorkeur heeft het niet. Als ik naar Christelijke muziek luister, is dat meestal house of techno met gospel invloeden. En stilte of mediteren? Daar doe ik sowieso liever niet aan. Aan mediteren doe ik überhaupt niet, sporadisch wanneer ik alleen ben zorg ik voor stilte. Maar zeker niet in groepen mensen. Bottom line: van de sfeer die rondom Taizé hangt wordt ik gewoon een beetje ongemakkelijk.
En dat zit hem in van alles, neem nu de muziek. Het type muziek is niet alleen mijn smaak niet, maar raakt zelfs een snaar waar ik behoorlijk ongemakkelijk van wordt. Hetzelfde geldt voor de symboliek en stilte. Vol interesse hoorde ik tijdens de Alpha de verhalen van mensen die een periode in een klooster hebben doorgebracht. Ik vond de verhalen prachtig, maar er zelf heen gaan lijkt me zo’n beetje het ergste wat me kan overkomen.
Wat ik het afgelopen jaar echter heb geleerd, is dat open staan voor nieuwe dingen zo erg nog niet is. Wat de Alpha-cursus mij gebracht heeft, had ik absoluut niet kunnen voorzien. Daarom heb ik besloten om, weliswaar met lood in mijn schoenen, een avond deel te nemen aan een Taizégebed. En om alle veiligheidsgevoel-gevende kaders weg te halen, zal ik dat komende week nog in een andere kerk dan de mijne doen ook. Mijn bevindingen zal ik delen in een volgende blog.
Jesse