In maart en april liep ik een deel van de Camino-route in Spanje, hierna volgden een tripje naar Porto en uiteindelijk sloot ik af met twee weken ontspanning in Taizé. Vorige week vertrok ik voor de derde keer naar dit kloostergemeenschap in Frankrijk en ik merkte dat mijn enthousiasme afnam. Maar een week met lieve vrienden was reden genoeg om gezellig mee te gaan!
Eenmaal in Taizé merkte ik dat mijn zoveelste bezoek en de ongelooflijke hitte ervoor zorgde dat ik meer ruimte en tijd innam voor mijzelf. Dit ervaarde ik eerder juist als een moeilijk opgave omdat de gebeden, de bijbelgroepen en de workshops vaak een drukke dag vormen in Taizé. Maar dit keer was het tijd om wat meer rust te nemen en een gevoel van thuiskomen maakte dit gemakkelijker. Het prachtige uitzicht over gestrekte heuvels, motiverende quotes in het toiletgebouw, de klokgeluiden van het gebed, veelste zoete chocolademelk als ontbijt en loeiende koeien. Alles was weer precies hetzelfde en tegen mijn verwachting in voelde het fijn om er weer te zijn. En ondanks een hoop middagdutjes heeft Taizé mij weer genoeg stof gegeven om over na te denken.
Omdat Taizé een plek is van rust en bezinning, ga je automatisch meer nadenken over de keuzes in het leven en de relatie met God. Toen broeder Richard tijdens de bijbel-introductie sprak over God als een echo in je hart, werd ik gerustgesteld. Hij omschreef God als iemand die niet alleen buiten ons bestaat maar ook in ons bestaat. Als we worden aangesproken op dit gevoel kan God als een echo naar buiten toe keren. Deze gedachten weerkaatste een verlangen over hoe ik het leven wil beleven. Erkenning geven aan een diep verlangen dat van nature al binnen in mij bestaat. Leven naar het hart. En dit als echo laten weerklinken in mijn leven. Maar hoe kunnen we daar als mens gehoor aan geven? Want we kunnen immers pas betekenis geven aan gevoelens of gedachtes als we er volledig voor open staan. Dit ervoer ik bijvoorbeeld in de Taizé-gebeden, een groot gedeelte van het gebed bestaat uit zingen. Als liefhebber van zingen, is het daarom erg gemakkelijk om te genieten van dit moment. Maar ik betrapte mijzelf erop dat ik mij moest openstellen als ik wilde dat ook God een rol speelde tijdens het gebed. Maar moeten wij niet eerst voor zijn aanwezigheid open staan voordat we zijn aanwezigheid kunnen voelen? Al zal ik niet ontkennen dat het zingen van de gebeden al genoeg voldoening gaf, waren de gebeden nog mooier als ik een diepere laag ervoer. Gelukkig biedt een Taizé-gebed genoeg om van de liefde te proeven. Als ik een kind zie spelen met zijn zangbundel, een zonnestraal door het glas en lood zie schijnen of een lieve blik ontvang van een vriend.
Gehoor geven aan het hart maakt uiteindelijk dat we leven naar onze diepste verlangens. Een waarde waar ik naar wil streven maar welke ook nog ongrijpbaar lijkt te zijn. Maar zonder een zoektocht ben ik geen mens, dus ik probeer het ongrijpbare te omarmen. En gelukkig is dat in Taizé gemakkelijker want het is een veilige plek waar de verschillen tussen mensen wegvallen. Waar iedereen, in zijn eigen weg naar God, mag verdwalen. Waar iedereen zijn leven van een afstand kan bekijken. Waar ik vrij mag zijn in het uiten van mijn geloof. Waar ik de stilte kan ervaren te midden van drukte en duizenden jongeren. Toen dit besef tot mij kwam overviel mij een gevoel van vrede en ontspanning. Maar dit ging ook samen met een gevoel van frustratie. Waarom is het in Taizé zo gemakkelijk om te luisteren naar mijn hart? Dit wil ik niet alleen op 800 km van huis ervaren.
Als mensen over God spreken hoor je ze wel eens zeggen ‘’De wegen van God zijn ondoorgrondelijk’’ en ‘’vertrouw op de wegen van God’’, mooie uitspraken en vol onzekerheden. Als groot liefhebber van zekerheid en controle, vind ik het moeilijk om los te laten. Maar om een leven naar mijn hart vorm te geven, moet ik mijn gedachtens soms laten varen. Om zoals broeder John zei ‘’van mijn hoofd naar mijn hart te dalen’’. In de kerk mocht ik een moment van loslaten ervaren. Ik weet niet of God, het universum of de liefde een handje hebben geholpen maar het was exact en precies op het juiste moment goed. Terwijl ik naar de Taizé liederen luisterden werd ik geraakt door een verdriet uit het verleden. In een bewust besluit te leven naar mijn hart, stond ik mijzelf toe het verdriet ruimte te geven. Terwijl de tranen van mijn wangen liepen voelde ik mij ongemakkelijk. Ik probeerde de liederen mee te zingen maar mijn stem liet mij in de steek. Na een tijdje keek ik opzij toen ik zag dat Iris direct naast mij zat. Iris heb ik ontmoet toen ik voor het eerste in Taizé was. We hebben elkaar geïnspireerd door anders naar het leven te kijken en al snel deelde we een bijzondere band.
We keken elkaar aan en beide waren onze ogen vol van tranen. In Taizé zat ik in een gevulde kerk, en vonden wij elkaar bij toeval in verdriet. En juist dat maakte het moment zo volmaakt mooi. Een warme omhelzing en een paar liederen verder, kwam een dankbaar besef dat een groot deel van mijn leven gevuld is met liefde. En het is ook daar waar ik God steeds weer mag ervaren. Als we kiezen voor liefde, kiezen we voor God. Kiezen voor liefde in contact met anderen, in contact met God en zeker ook in contact met onszelf. Het vragen aan God kan ook een vorm van zelf-liefde zijn. Ik ervaar het vragen aan God al snel als een egoïstisch daad maar na een gesprek in de bijbelgroep kwam ik tot een nieuwe conclusie. In mijn beleving is God er namelijk niet om je te geven waar je om vraagt, daar hebben we de kerstman voor. Maar waar je God om iets vraagt, rust een ander belang. Je kiest er namelijk voor om jezelf toe te staan om iets te mogen vragen. In kracht sta jij jezelf toe om kwetsbaar te mogen zijn. En te erkennen dat je het niet alleen hoeft te doen. Het is jezelf en God de ruimte geven om gedragen te worden in liefde. En misschien is dat ook een onderdeel van de echo waar ik eerder over sprak. Misschien is dit God die al werkt in- en door ons. Daar waar we liefde hebben voor onszelf, schijnt het licht van God door.
Al enkele dagen ben ik nu terug in Arnhem en ik probeer zoveel mogelijk gehoor te geven aan mijn hart. Gelukkig word ik omringd door de professionals. Zij maken beslissingen aan de hand van hun innerlijk leven. Hun weg wordt gekenmerkt door verlangens, idealen, ideeën, intuïtie of gevoelens. Als we kijken door de ogen van een kind worden wij misschien weer op weg geholpen. Dus laat ik weer zingen, dwalen, kiezen en leven. Verder discussiëren tussen mijn hoofd en hart. En al heb ik mijn verstand hard nodig, is liefde het hoogste goed.
S. Somers